zaterdag 30 april 2011

Lang leve ik!

Gisteren is het zeventien jaar geleden dat Prins en ik Ja tegen elkaar zeiden. Wat een enorm feest was dat. Ontzettend leuk, op dat moment, maar nu zou ik het anders doen. Kleiner, minder bombarie. Een minder imposante jurk, minder op zoek gaan naar dé jurk voor het bruidsmeisje (die er overigens schattig uit zag, maar dat had ook gekund in een jurkje die half zo duur was.) Een minder groot orkest, minder gasten. Maar goed. Al met al was het toch wel ietsje kleiner dan het huwelijk dat ik gister op tv zag. Het was een mooie dag, daar niet van. Het weer was prachtig ook. We trouwden zoals we toen wilden trouwen. En dat was mooi.

Vandaag is het zeven jaar geleden dat we hier in dit huis kwamen wonen. Ook een nietszeggend jubileum. Maar ook in die zeven jaar is er van alles gebeurd. Onze kleine jongentjes werden pubers. Toen waren wij de helden van hun leven, nu zijn we een lastig volkje. Van zachte mannetjes, met bijna nog kussentjes op hun handjes, zijn het nu lange uit de kluiten gewassen mannen met haren op de benen en de baard in de keel. Lagen ze toen nog om zeven uur in bed, nu hangen ze de hele avond op de bank / voor de pc/ achter de ps3 / zijn ze 'bij vrienden', aan het trainen, of weet ik veel waar, wat aan het doen en met wie.

De tijden zijn veranderd. En niet slechter geworden, oh nee, dat zul je mij niet horen zeggen. Maar wel ánders. En ik merk dat ik het soms lastig vind. Van die kleine dingetjes die het hem doen. Meer 'voek'n'* in het gezicht: oude kop krijg ik; ik schrik er soms van. Meer slaap nodig: voorheen ging ik laat naar bed en stond fris en vroeg weer op. Gisteravond nog, ging bij mij nog vóór half elf de lamp uit. Ik dronk vanmiddag een borrel op onze koningin, en direct kwam de man met de hamer langs.

Het is echt niet zo dat ik jong wil blijven, nacht wil braken of 'dom vedan' wil drinken. Vroeger ging dat alles veel makkelijker, maar dat hoeft helemaal niet meer. Maar ik voel mezelf meestal nog zo'n meisje. Als ik doorlopend met u wordt aangesproken en mevrouw wordt genoemd, als ik zie dat mijn kinderen inmiddels allebei mij voorbij zijn qua lengte, dan wordt dat gevoel van 'meisje' vanzelf minder. En dat wil ik eigenlijk niet. En ik vertik het dan ook. Hoewel, als ik mezelf zo hoor, dan voel ik me inderdaad een donders old wief. Misschien moet ik maar gewoon niet meer zo de nadruk leggen op mijn 'oudheids-gevoel'. Misshien moet ik maar eens ophouden met dat gezeur. Als ik nu zo even terug lees, zou je haast denken dat ik tegen de tachtig loop en dat ik de meeste scheten wel gelaten heb. Dat is natuurlijk niet zo. The best is yet to come. 

Mijn hemel zeg. Is dit niet even een staaltje van psychologie van de koude grond? Ik dácht het wel. En weet je? Ik knap er enórm van op! Ik drink er een borrel op! Niet 'Leve De Koningin', mar 'Leve ik!'

En wil er nu nog iemand beweren dat schrijven niet therapeutisch werkt? :-)




*Rimpels

maandag 25 april 2011

Home sweet home 11

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Dit Dorp. Ik woon er inmiddels al mijn halve leven. Ik was 'die Stadse' toen ik kwam. Iedereen kende en kent Prins, en dus wist ook iedereen meteen wie ik was, terwijl ik helemaal niemand kende in het begin. Dat is geen verdienste, maar het is gewoon. Ik ben hier komen wonen met het idee dat ik 'ooit' terug zou gaan. Terug naar het provinciestadje, vijfentwintig kilometer verderop (of terug eigenlijk). Ik heb de kans gehad. Toen Prins en ik uit elkaar gingen, had ik terug kunnen gaan. Ik heb het niet gedaan. De jongens waren nog klein, maar ik wilde graag dat ze 'later' gewoon op de fiets naar papa zouden kunnen. Ik wist al bijna zeker dat ze wilden gaan voetballen. Wat een gedoe zou dat geven als je sommige zaterdagen eerst 25 km zou moeten reizen om te kúnnen voetballen. Dat leek mij niet leuk voor de jongens.

Ik bleef in Het Dorp. Met al zijn roddel en achterklap. Met al zijn bekrompenheid en zijn sociale controle. De woningbouwvereniging wees me wonderbaarlijk snel een woning toe met vier slaapkamers. Een nogal ruim huis, dus. Als klap op de vuurpijl kreeg ik huurtoeslag, toen heette dat nog huursubsidie. Het scheelde maar een haartje, of ik had het niet gekregen. Het was een compleet breekpunt. Met tranen en al, in het gemeentehuis. Maar een slimme jongen op het gemeentehuis vond een gaatje, dat werd een gat. Een groot gat in de weigering om mij huursubsidie toe te wijzen. Ik kreeg een paar weken later een brief met een toewijzing van de huursubsidie, ten bedrage van de hélft van de huurprijs. Dat is niet misselijk. Van blijdschap kletterde ik alle muurverf die ik nog overhad bij elkaar in een grote emmer, en die dag werd eindelijk ook de werkkamer geverfd. Hij werd prachtig paars.

Maar ik dwaal af.

Vandaag fietste ik Oudste tegemoed. Hij was op de fiets naar zijn opa gegaan, om samen naar Feyenoord te gaan. (Gewonnen, jeuh! Van PSV nog wel!) Ik fietste Het Dorp uit, op weg naar Oudste. Die op de authentieke Gazelle-Opafiets van zijn vader al puffend aan kwam, bijna halverwege Het Dorp en Opa's dorp, ook hij en oma zijn vertrokken uit Het Stadje. Ik keerde om en we gingen op weg terug. Net voor we Het Dorp weer in fietsten, zag ik onze schaduwen in het weiland.
Met op de achtergrond het begin van Het Dorp.

Mijn zoon en ik.

Op de fiets na een prachtige dag, in de ondergaande
zon, op weg naar Ons Thuis.
Hoe mooi kan het leven eigenlijk zijn?



zaterdag 23 april 2011

It's a beautiful daaaaaaayyyy!!!!

This good be my lucky day. Ik moest éigenlijk werken vandaag, een vlug dienstje van 5,5 uur. Ik baal altijd zo van die dienstjes; ze zijn eigenlijk de moeite niet waard om 95 km voor te rijden. Bovndien is het zulks prachtig weer en zijn er waarschijnlijk veel bewoners afwezig ivm de pasen. Word ik vanmiddag gebeld door een meedenkende collega; Als ik voldoende uren heb, en als ik het wil, hoef ik niet te komen. Daar word ik nu zo gelukkig van! Ik ben meteen naar de doe-het-zelf-zaak gereden om bevestigingsmateriaal voor het wandkleed voor mijn nieuwe nichtje-to-be, zodat ik hem vanavond meteen langs kan brengen, zodat broederlief hem alleen nog maar op hoeft te hangen. Tot de schroefjes & plugjes aan toe wordt er bij geleverd, dus er staat hem geen enkele smoes in de weg..! :-) Ik denk dat mijn broertje blij met mij zal zijn, ghehehe! Ik genoot al van het weer, maar omdat ik eigenlijk nú weg moest, geniet ik er dubbel van! Jeeeh!

Beroerde foto's, maar de batterijen van de camera zijn leeg..
Het zijn zakjes. In twee zakjes een
rompertje met de zelfde beesten erop..
En op de achterkant mijn handtekening :-)
Ik was al blij, maar nu kan mijn dag helemaal niet meer stuk!

dinsdag 19 april 2011

Argeloze marmotten en boosaardige Fred Osters.


'De Baas' van onze bloedjes van kinderen heeft een naam die erg lijkt op de quizmaster van de Wie-Kent-Kwis van vroeger; Fred Oster. Je weet wel, die dierenmishandelaar die elke week een stel argeloze marmotjes een doolhof in stuurde, al waar ze op zoek moesten naar een uitweg, onder een hoop gejoel en felle lampen. Die arme beestjes. 'Onze' Fred Oster jaagt ook zijn eigen marmotjes het doolhof in. En schept er blijkbaar ook nog genoegen in om ze te bedreigen als ze niet het juiste deurtje nemen.

Vorige week zag ik dat er gebeld was; het lichtje van het antwoordapparaat knipperde. Deze gaat pas gaat knipperen nadat bellers de gehele boodschap hebben afgeluisterd. Op mijn mobiel kreeg ik een bericht dat er een nieuw voicemailbericht was. Op beide toestellen hetzelfde. Een soort van zucht, en einde bericht. (Ik heb nooit begrepen waarom mensen het hele bericht afluisteren als ze toch niet van plan zijn om in te spreken) Omdat het bedrrijf waarvoor de kinderen de post rondbrengen wel vaker belt, en dan meestal met de vraag of zij een extra wijk willen doen, voelde ik mij niet geroepen om terug te bellen. Als er echt haast bij was, zouden ze wel inspreken, zo dacht ik.

Vrijdag werd er wederom gebeld, Prins en ik waren niet thuis, en toen pakte Oudste op. Zoals het een goede puber betaamt, luisterde hij met een half oor, en kreeg de gehele boodschap niet goed mee. Hij vertelde vaag iets over post voor meerdere adressen in één brievenbus aan de F.weg. Omdat ik graag wilde weten wat er mis was gegaan, heb ik Fred Oster gemaild.

Dag Fred,

Ik hoorde van Oudste dat iemand van jullie heeft gebeld met een klacht over de bezorging. Hij kon niet goed weergeven wat de klacht nu precies was, dus graag zou ik horen wat dit nu precies was. Hij vertelde iets over F.weg 1 en 13.

Verder wil ik je verzoeken om dit per mail te doen, of de voicemail in te spreken als wij niet thuis zijn.
Ik hoor graag van je terug.

Met vriendelijke groet,

Evelyn

Hierop kreeg ik gister een mail terug van Fred:

Dag Evelyn,

Klopt, ik had gebeld, volgens mij begreep Oudste het wel. Het gaat er n.l. om dat er post van verschillende geadresseerden in 1 brievenbus gedaan worden. Een soort van lange halen snel thuis. Hij vertelde me dat zijn broertje op de dinsdagen helpt. De klachten kwamen ook van een dinsdag bezorgdag. Tot zover zou het dus kunnen dat zijn broer er zich een beetje makkelijk afmaakt.
Ik heb Oudste wel gezegd dat als deze klachten aanhouden wij zullen stoppen met de samenwerking.

Als je meer wilt weten dan kan dat natuurlijk,
Ik hoor dan graag van je,

Met groet,

Fred Oster


Daar waren Prins en ik toch wel even stil van. Natuurlijk moest er een hartig woordje met Jongste gesproken worden, maar verder vind ik de conclusie nogal snel getrokken, van onze marmottenliefhebber. Jongste werd gisteravond aan de tand gevoeld. Hij leek oprecht met wat hij zei. Bovendien liggen F.weg 13 en F.weg 1 ongeveer een uur van elkaar af op zijn route; hij zou wel heel erg veel moeite moeten doen om deze bij elkaar in de bus te gooien. Maar goed, met halve informatie van Oudste en zonder aanvullende informatie van Fred was het wat lastig te achterhalen wat er nu precies mis was gegaan, dus ik besloot op Fred's uitnodiging in te gaan, en belde hem vanmorgen. "Nee, Fred is er niet, die zit in vergadering. Bel vanmiddag maar terug." Vanmiddag om 13.30 uur: "Nee, Fred is op klantenbezoek. Probeer het eind van de middag nog maar eens." Om 16.15 uur: "Nee, Fred is al naar huis." Inmiddels was mijn geduld op en mijn kookpunt bereikt. Gelukkig was het vandaag heerlijk weer, anders was ik helemaal des hels geweest. Ik voelde het gif spuiten en legde de situatie uit. "Daar kan ik helaas niets mee, daar moet u echt voor bij Fred zijn." Het wordt ook opeens 'u', normaal word ik altijd getutoyeerd door de medewerkers van De Post.

Het komt nooit voor dat de post die hier gebracht wordt, ook daadwerkelijk echt alleen maar post voor de wijk van de kinderen is. Heel vaak, maar dan ook echt heeeeel vaak kwakken ze er post in voor adressen hier een kleine twintig kilometer vandaan. Deze mensen krijgen dus minstens een week later die post pas. Geeft niet, maar het is even een klein detail. Een paar weken geleden had Fred ingesproken of de kinderen er misschien een wijk bij wilden doen die vrijdag. Mocht ook zaterdag bezorgd worden. Wilden ze niet. Snap ik, is hun goed recht. Maar toen ik thuiskwam van mijn werk vond ik maar liefst drie kratten extra post. Waren ze er van uitgegaan dat die marmotjes dat wel zouden doen. Maakt niet uit verder, maar ik vond het een wat voorbarige aanname. Die post werd pas de volgende dag weer opgehaald. Ik wil niet weten wanneer deze daadwerkelijk bezorgd is. En door wie.

Terwijl ik het gif door mijn lijf voelde spuiten, heb ik met kromme tenen een mail voor Fred opgesteld.

Dag Fred,

De reden dat ik jou mailde was, dat Oudste het dus niet helemaal goed had begrepen. Als er een fout gemaakt wordt, is het handig om te weten waar de fout precies gemaakt wordt, zodat er ook iets aan gedaan kan worden.

Ik heb vandaag drie keer getracht om jou te bereiken, maar dit is nog niet zo gemakkelijk, blijkt. De rest van de medewerkers kon hier verder niets over zeggen, en dat is best wel een beetje vervelend. Te meer ook omdat ik eigenlijk vind dat je erg snelle conclusies trekt, waar het 'lange halen snel thuis' en 'het zich gemakkelijk maken' betreft. Oudste is pas twee maand geleden begonnen met de vrijdagen bezorgen. Het broertje van Oudste, Jongste, heeft tot twee maand geleden namelijk alles helemaal alleen gedaan. Slechts één keer kwam er een brief over het verkeerd bezorgen van één brief (aan de K.weg). Dat vind ik voor een joch van bijna veertien helemaal niet verkeerd als je twee maal per week een route van meer dan 35 (vijfendertig) kilometer aflegt.

Dus, kort gezegd: als Jongste het zich gemakkelijk wil maken, helpt het echt niet als hij een paar brieven aan de F.weg in één brievenbus stopt. De tijdswinst zou dan wel nihil zijn. Het stoppen van de samenwerking door een aantal verkeerd bezorgde brieven op een totaal van gemiddeld honderd goed bezorgde brieven, zou ik op zijn zachts gezegd een buitensporige maatregel vinden.

Tot slot zou ik je willen verzoeken om te vermelden om welke adressen het precies gaat, zodat Jongste hier in het vervolg beter op kan letten. Graag hoor ik van je terug.

Met vriendelijke groet,
Evelyn

Ik vind zelf dat ik heel erg keurig ben geweest. Héél erg keurig, als ik nog denk aan de woeste manier waarop ik getypt heb. Ik heb niet met modder gegooid, ik heb niet gescholden.
Ik ben trots op mij!


-Wordt vervolgd-

(a.k.a Cliffhanger)
















maandag 18 april 2011

Home sweet home 10

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama. 

Ons tuintje is een heerlijk tuintje. Hij ligt op het zuiden, dus we hebben de hele dag zon. Natuurlijk had ik ook wel een iets groter tuintje willen hebben, maar hee, ik kan buiten zitten en we hebben er natuurlijk stúkken minder werk aan, nu hij niet zo groot is. Om twee zijden van ons tuintje staat een beukenhaag. Ik ben er blij mee en ben ieder jaar weer verbaasd hoe snel hij ineens groen is. Nu is het nog een kale boel. Hij laat al zijn blad eerst los, en maakt dan nieuwe blaadjes aan. Ik heb net nog even geinspecteerd, maar er is nog niets, ik herhaal: niets groens te zien. Hebben we net de roze sneeuw gehad van de boom van de achterbuurman, nu lijkt het wat herfstig met al dat dorre, bruine blad op de grond. Maar we weten: dat gaat voorbij. Nog even geduld, en dan kijken we weer tegen een groene muur van jong blad aan. Al kan ik me -zoals elk jaar- niet voorstellen dat de beuk met Koninginnedag alweer helemaal groen is. Maar, zoals elk jaar, zal dat ook dit jaar weer het geval zijn.
Hoe mooi, hoe de natuur werkt.





woensdag 13 april 2011

Hormonen of lente?

Van zo'n simpel speldenkussen met gekleurde speldenkoppen word je toch al vrolijk? Ik kreeg hem way back van een vriendinnetje, dat is ook wel een beetje te zien, ein bischen schmutzig!


Een tas vol vrolijke stofjes..


Een paar kleurrijkje lintjes..


Over een paar weken wordt De Neef Van Eef eindelijk Grote Broer. En gelukkig heb ik geen klepperende eierstokken meer, maar er gebeurt wel iets met me: Als je weer Tante Eef wordt, moet er weer gefröbeld worden.

Je blaast het stof eens van de naaimachine.



Je zoekt -en vindt- flock- & flexfolie op het internet.



Je stikt, knipt, strijkt en borduurt wat..


En het einde is nog lang niet in zicht (nog lange niet, nog lange niet) maar de hormonen tieren hier ook weer welig: Het is ook niet niks, het Tanteschap!


Nog maar een paar weekjes..!



maandag 11 april 2011

(geen) Home sweet home

Vandaag hier afgelast wegens te mooi weer. En door dat mooie weer heb ik de laptop vandaag niet open gehad tot nu. En ik ben het ook nog gewoon vergeten. En nu hoeft het al niet meer. Het wordt al te donker. En geen inspiratie. Nou, als dat geen goede redenen zijn allemaal!

Volgende week weer!

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

zondag 10 april 2011

Ja, alles, alles kan een mens gelukkig maken.

De Zuster heeft het zelf gezegd: ik lijd niet aan een voorjaarsmoeheid or what so ever. En ik denk dat dat ze gelijk heeft. En dat terwijl ik het fijner vind als ik zélf gelijk heb. Maar als ik kijk naar hoeveel dingen mij deze week al blij hebben gemaakt, moet ik natuurlijk niet gaan lopen zeuren over een al dan niet ingebeelde voorjaarsmoeheid. Bovendien waren er deze week alleen al zoveel dingen waar ik gewoon ontzettend blij van werd, dat ik me zou moeten schamen als ik zou klagen. Mij hoor je dus niet meer. Bedankt Zuster, voor het weer even met de beide beentjes op de grond zetten. Waar werd ik dan allemaal zo blij van deze week?
Nou.


- Van de mannen hier in huis, die -nadat de kapper ziek werd vorige week- nu éindelijk weer geknipt & geschoren zijn. Heerlijk, die frisse koppies weer.
- Neef D., a.k.a De Neef Van Eef, die, ik toen ik uit van de week de auto stapte, al vanachter het raam hoorde roepen: "Tante Eef! Hállo Tante Eef!" En die, toen de voordeur open ging zei: "Hallo Tante Eef! Koffie? Koekje?" Heerlijk, dat mannetje van twee. Hij krijgt over een week of drie een zusje, ik voorzie al weer een tranendal: zandzakken voor de deur. Tante Eef houdt het waarschijnlijk niet droog.
- De dochter van vriendinnetje A, die studeert aan de kunstacademie in Arnhem, midden in de binnenstad woont en die zo ontzettend op haar plek zit. Heerlijk. Ze moet hard werken, maar maakt de prachtigste dingen. Dat meisje, die ik al ken vanaf dat ze 1 uur oud is. Hoe mooi is dat om te zien!
- Het feit dat ik drie Ritualsproducten scoorde bij de Bijenkorf voor € 15,-. Heerlijk. Douchen is een feestje!
- Prins, die een nieuw overhemd aan heeft, die hem nóg woester aantrekkelijk maakt.
- Winkelen in D.eventer: wat een heerlijke winkeltjes hebben ze daar toch! Bijvoorbeeld Hemelse Hebbedingen, De Hoge Ramen en op de markt vond ik prachtig mexicaans tafelzeil, die ik voor van alles behalve voor de tafel ga gebruiken. En dan heb ik het nog niet eens gehad over al die prachtige boetiekjes en andere snuffelwinkels in die smalle steegjes. Lunchen bij de Vier Jaargetijden en dineren bij de Turk, heerlijk! (Die laatste had wat vuile ramen en een wat gedateerd interieur, maar heerlijk eten en voor ons een avondvullend programma voor € 25,- p.p: Koopje, toch?) Ik kom te weinig in D.eventer!
- Het weer: Okee, het viel wat in het niet bij wat Piet P. voorspelde, maar al met al toch heerlijke dagen? En morgen weer!
- Het feit dat ik zelf mijn eigen uren kan invullen. Ik wilde woensdag weer gaan werken, maar kreeg bericht dat de pc's op het werk dan even out of order zijn. Ik besloot morgen te gaan, maar hoorde dat het dinsdag iets minder weer wordt. Ik ga dus niet morgen maar dinsdag werken. Wat een vrijheid!
- Dat ik vandaag alweer tien dagen niet heb gerookt! Jeeh!
- Teerbeminde schoonvader die vandaag zijn 70ste verjaardag vierde, en een hightech all-in-one printer kreeg en daar oprecht blij mee was.
- De bloemetjes die overal weer al in de knop schieten.
- Het meisjess-t-shirtje met bloemen-olifant dat ik scoorde bij de H&M voor mijn aanstaande nieuwe nichtje.
- De stofjes die schoonzusje en ik uitzochten voor het wandkleed wat ik ga maken voor op de kamer van dat zelfde nieuwe nichtje.
- Een zomerjas van E.sprit, welliswaar van vorig jaar, maar nu van € 129,95 voor € 25,-.
- Dat ik woon in Het Dorp, waar dan wel niet zoveel gebeurt, maar waar je wel veilig over straat kunt. En de mannen hier in huis dus ook.

EN DAN HEB IK HET NOG MAAR OVER ÉÉN WEEK!

Wow. Daar word zelfs ik even stil van..!

donderdag 7 april 2011

De eerste keer?

Heerlijk: Maar liefst vijf vrije dagen in het vooruitzicht! Hoe fijn is dat! Vanmorgen goed begonnen; voor de derde keer deze week naar de sportschool, jeeh! Ik ben goed bezig al zeg ik het zelf. Alleen jammer dat het lijkt of ik daar al mijn kruit verschoten heb. Ik stap over een uurtje met vriendinnetje A. op de trein, om af te zakken naar A.rnhem, al waar haar middelste dochter studeert aan de kunstacademie. Hartstikke leuk. Ik hoop dat de watten in mijn ledematen daarmee zullen verdwijnen. Of zou ik voor de eerste keer in mijn leven zijn overvallen door het fenomeen Voorjaarsmoeheid? Pfff..


maandag 4 april 2011

Home sweet home 9

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Toen wij in dit huis kwamen wonen, woonde er achter ons een man. Alleen. In een behoorlijk groot huis. Hij was een beetje ontredderd, nadat zijn vrouw was overleden. Hij had de tuin een beetje laten verwilderen. Heel af en toe deed hij een poging, maar het kwam niet van de grond. Er stond een struikje tegen de schutting aan zijn kant. Ik weet niet hoe de soort heet; ik heb niet zulke heel erg groene vingers: ik klooi maar wat aan.Hij verkocht een huis aan een stel die beiden 'grote' kinderen hadden uit een vorig huwelijk. Een woelig nest dus. Het struikje groeide uit de kluiten, en kwam boven de schutting uit. Maar het was een mooi struikje, die prachtig bloeide, al duurde dit maar kort. Ook deze mensen waren niet behept met groene vingers. Ik knipte zelf heel af en toe wat takjes weg, net als de naastgelegen roos. Ik had al eens een natte donkerroze roos tegen mijn witte beddengoed gehad, en dat is niet tof. Om over de stekels maar te zwijgen. Op een goede dag kwamen ze met zwaar geschut: ze hadden een meneer met een machine gehuurd, die de hele tuinleeghaalde. Ik dacht: Jeeh! De uit de kluiten gewassen struik was inmiddels een soort boom geworden. Maar: de boom bleef staan. Evenals de roos. Maar die roos, daar kon ik zelf nog wel wat aan snoeien. Aan de boom kwam ik niet meer: te hoog ook. De achterbuurman begon een nieuwe hobby: Een flinke vijver. De kinderen van de achterburen gingen kort achter elkaar uit huis, en toen zaten zij met zijn tweeën. De nieuwe hobby van de buurman ten spijt: het huis werd verkocht. Aan een jong stel met kleine kinderen. Omdat hun huis schuin op dat van ons staat, is hun tuin ook een soort van driehoekig. En in de uiterste punt van die driehoek, daar staat de boom. Hij is inmiddels een meter of vier hoog. Het is een mooie boom, daar niet van. Hij bloeit ook mooi, al duurt dit maar een kleine twee weken. Maar omdat onze tuin ook niet heel erg groot is, neemt de boom eigenlijk ook wel veel licht weg. In de zomer, als het bloedheet is, geeft hij schaduw; dat is het een zegen. Maar in het voorjaar, als de zon nog niet zo hoog staat, is het een vloek. Aan de andere kant: de bloesem is zo mooi. Zegen. Maar; de bloesem laat ook weer los. Vloek. Kortom: ik heb een haat-liefde verhouding met de boom. Ik denk dat de buren zich van geen kwaad bewust zijn. Zij hebben heel niet door hoe druk ik met hun boom ben. Juist ook omdat hij redelijk ver van hun huis en terras staat. Ik denk dat zij alleen de mooie kanten van de boom zien. Ik denk al een paar jaar: zal ik naar de buren toe gaan? Maar ik kan het nog niet zo goed over mijn hart verkrijgen.

Nu loopt de bloei weer op zijn eind. Vorige week maandag heb ik de keitjes 'groenvrij' gemaakt. En dus ook alles geveegd. Nu is alles roze. Maar wees eerlijk: Heeft het niet iets weg van een feestelijke gelegenheid, al die roze confetti?


De tulpen geven dit jaar weer
alleen maar blad, helaas..




De maagdenpalm doet ook weer zijn best.

zondag 3 april 2011

Het is klaar.

Al een jaar of wat (!!) wil ik stoppen met roken. Drie jaar terug is het me een paar weken gelukt met behulp van pleisters. Sterker nog: het ging me zo goed af, dat ik de pleisters ter zijde gooide en dacht: Dat kan ik zelf ook wel! Niet dus. Ik dacht: Eentje maar, en nam er toen toch twee. En drie enzovoort. Jammer. Dom. Want ik kan het wel: tijdens de zwangerschappen heb ik niet gerookt. Maar ik was geen niet-roker. Ik was een roker die tijdelijk niet rookte.

Het rookverbod in de horeca: Iedereen heeft er een mening over, ik ook. Ik vind het volledig terecht dat die er is gekomen. Ook al wordt het hier en daar alweer met voeten getreden. Een ander hoeft niet in mijn rook te zitten. Belachelijk eigenlijk, dat er voor niet-rokers voorheen geen keuze wás. Op sommige plekken is dat weer als vanouds: Ik vind dat jammer en onbegrijpelijk. Ja, ook als roker.

Ik heb besloten te stoppen.  Steeds meer voelde ik me een paria van de samenleving, en terecht. Waarom opzettelijk je lichaam verwoesten terwijl het er alle schijn van heeft dat je gezond bent? Dit keer heb ik me beter voorbereid. Heb een paar weken naar de stopdatum geleefd en minder gerookt tijdens die weken. Opzettelijk geen sigaretten meenemen als ik weg moest, en dit ging heel wel.

Vrijdag 1 april 2011 ben ik gestopt met roken. En dat is dit keer geen grap. Ik ben gestart met het Niet Roken Traject van Hart & Ziel van de Volkskrant. Overdreven? Misschien, maar het helpt me wel. Ook krijg ik bemoedigende reakties van volmaakte vreemden. Dat is helpend, heb ik gemerkt. Het boek Nederland Stopt heb ik in huis. Het is een dik, maar prettig en helder boek. Ik ontdekte zojuist de website ervan. Daar ga ik me ook maar eens in verdiepen. Nicotinepleisters gebruik ik ook: ik merk dat dit de scherpe kantjes er van af haalt. Ik moet de gewoonte ontwennen, dat gaat me heel aardig af. Daarna komt de nicotine. De pleisters maken dat ik niet het behang van de muur wil krabben en aan de tafel lig te kluiven.

Wat volgens mij ook helpt, is dat Prins op het Witte Paard het hele weekend weg is: vrijdag vertrokken en komt vanavond pas weer. Ik zie hem niet roken, en dat helpt. Hoewel ik vrijdag ook collega's en clienten heb zien roken, en dat deed me weinig op dat moment. Ik heb ook het tijdschrift Start to Run gekocht. Maar goed, dat is misschien een klein bietje voorbarig. De MP3tjes van Evy Gruijaerts had ik al lange tijd terug gedownload. Maar: Alles op zijn tijd en laten we niet op de zaken vooruit lopen. Vooralsnog ben ik al erg blij met elk uur, elke dag dat ik niet heb gerookt. Elke dag is er eentje.

Ik merk dat ik behoorlijk moet hoesten en mijn neus zit dicht, maar ik ga er van uit dat dit allemaal hoort bij de grote schoonmaak. De zon piept net weer tussen de wolken door, dus de deuren en ramen gaan weer open hier: Frisse lucht kan je nooit genoeg hebben!