Zonder woorden

Ach. Ik ben toch zo'n material girl. Vreselijk, als ik er over na denk. Maar wat ben ik blij met mijn Sonos Play 1. En dan moet de play 2 nog komen! Om over de play 3 maar te zwijgen! En ja, ook met mijn nieuwe iPhone4. Jahaa, ik loop wat achter. Die iPhone komt pas vrijdag, maar ik ben nu al blij. En blij ben ik ook met het feit dat ik zodadelijk met Prins een hapje ga eten.


Jahaa. Ik weet dat de goeiste dingen in het leven voor gratis zijn. Maar meine gute, wat kan ik blij worden van dingen die wel wat harde knaken kosten, maar die het leven net iets aangenamer maken. Zoals mij iPad, wat een plezier heb ik daar het afgelopen jaar gehad. En de twee laptops die ik betaalde van mijn  bijbaantje, waar de jongens enorm  veel plezier van hebben. Ook leuk. En onze nieuwe auto. Ook banaal, maar ik word enorm blij van mijn upje. Kost ook duur. Jammer.

En ons plan om onze vakantie invulling te geven. (We zien wel) the sky is the limit. Nog wel. Want wie weet, heb ik aan het eind van volgend jaar wel geen baan meer. Want zo onzeker ist op het komend in de zorg.

Dus voor nu, banaal of niet: carpe diem. En ja, dat kost soms wat, maar., what ever. Nu t nog kan, gaan we genieten van t leven zoals het komt.

Wat een zegen, dat je die keuze sowieso al hebt.

Hoera, het is zaterdag!

En zo vliegt de tijd voort. Oudste werd vorige week achttien. 18! Jeetjemina. Ik, jonge deerne, heb gewoon een volwassen kind. Nou ja, maar niet te lang bij stil blijven staan. Voor zijn verjaardag maakte ik een levensboek. Wat vorig jaar nog een leuk idee was, maar waar ik mij een heel ietsjepietsje op verkeken heb. Wat een werk! Alles inscannen wat nog niet digitaal was, op volgorde leggen en dan invoegen. Nah, als ik het zo lees, valt het best mee. Maar goed, al met al is het goed gekomen en was het 1 grote trip down Memorylane.

Verder is het hier in huis niet erg veranderd, sinds Oudste Volwassen is. Niet dat ik dat had verwacht: vanmorgen zijn we samen anderhalf uur bezig geweest met het ordenen van zijn schoolzaken. Alleen het ordenen nam al zoveel tijd in beslag, dus kun je nagaan hoeveel tijd hij nog zal moeten spenderen om 'bij' te komen. Maar dat geeft niet. Hoop ik. Alles sal reg kom. (smeek ik op mijn blote knieën). Hij is van goede wil, daar ligt het niet aan. Alleen nog de woorden omzetten in daden. We zullen zien.

Jongste huppelt nog steeds overal dwars doorheen. Ja hoor, ook bij hem is de puberteit ingetreden en dat schuurt hier en daar wel, maar hij heeft het aanpassingsvermogen van een kameleon. Hij heeft sinds een paar maand een baantje als vakkenvuller in de plaatselijke buurtsuper en hij werkt zich een slag in de rondte. Mooi. Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van zijn mentor: Hij mocht er wel iets meer aan trekken. Daar voer je dan een gesprek met hem over, hij gaat aan de slag en is binnen twee weken bij. Of sterker nog: Hij loopt voor. Dat ik dan denk bij mezelf: Waarom ben je überhaupt achter geraakt als het zo gemakkelijk gaat, daar heb ik het maar niet over. Oftwel: Alles verloopt weer smoothly.

Op het werk is ook niets veranderd. Druk, altijd wat, maar leuk en onvoorspelbaar. Ik krijg het allemaal nog steeds niet af, maar ik kan dat iets(jepietsje) beter van me af zetten. Ik heb nu, zo aan het eind van het jaar, mogelijkheid om uren bij te draaien en uit te laten betalen. (normaal krijg ik vrij voor extra uren). Het project waar ik eind februari in ben gestapt, loopt op zijn eind. Daar ben ik ook niet echt rouwig om. Het was leuk en interessant, maar ook behoorlijk intensief en het trok aan me. Dat ben ik straks kwijt. Helemaal niet erg. Mijn team is inmiddels 18 man sterk, inclusief stagiaires, dus dat is best een kluif. Maar wel enorm leuk. Ik hoop alleen dat die geboortegolf binnenkort uitgegolfd is.

Prins is aan het sleutelen aan de crossmotor, Jongste is aan het crossen, Oudste aan het voetballen, en ik heb het huis opgeruimd. Ja, het is emancipatie wat de klok slaat hier. Ik vind het eerlijk gezegd best prettig om een testosteron-vrij huis tot mijn beschikking te hebben. Ik piel een beetje hier, ik klooi een beetje daar, heerlijk.

Maar wat wil ik eigenlijk zeggen met dit verhaal? Niets. Gewoon: Ik leef nog. :-)

Vandaag..

Klik.

Buiten mijn raam

..is het inene veel lichter. Dat is een rare gewaarwording, de eerste keer dat je het opmerkt. De buren hebben hun boom nl, uhm, nou ja, een soort van omgezaagd. Ik had liever gezien dat ze dat ietsje meer met wat gevoel voor esthetiek hadden gedaan, maar ja.  Mij hoor je niet klagen. Ik heb heus en echt wel eens aan "een fles chloor" en " k€@#t- boom gedacht. Of nou ja, 'wel eens'... Heel vaak, heel erg vaak eigenlijk, maar zoals ik hem (haar?) nu zie, ist ook wel een beetje sneu. Maar goed. Ik zal wel weer wat vaker in de zon kunnen zitten, straks.

Ik denk

.. dat ik er goed aan heb gedaan om de twee diensten af te slaan die ik kreeg aangeboden in mijn bijbaantje: Ik heb nog altijd een oproepcontract bij de Telezorg-poot binnen de Stichting. Afgelopen woensdag kreeg ik het verzoek voor een late dienst vandaag én een late dienst as zondag. Uiteraard kan ik een extra zakcentje goed gebruiken, maar ik heb er gewoon geen zin in. Met deze week 32 uur op de teller vind ik het wel genoeg. Ik werd er een beetje zenuwachtig van, woensdag, maar toen ik de knoop doorhakte, viel er een last van mijn schouders. Ik ben blij dat ik heb afgezegd. Waar ik eind vorig jaar op elk verzoek 'Ja' zei, en er zelf bijkans onderdoor schoot, heb ik nu voldoende ruggegraat om 'Nee' te zeggen. Wat een vrijheid. 

Ik ben dankbaar

.. dat wij allen in een goede gezondheid verkeren hier in dit huis. Of in ieder geval: het heeft er alle schijn van, dus. Fijn.

In de keuken

.. is het doorgaans een bende. En dat is niet omdat ik dan een of ander ingewikkeld recept sta uit te proberen, maar meer omdat (voornamelijk de twee jongste) gezinsleden van alles maar neer plempen. OP het aanrecht, uiteraard, niet in de vaatwasser/ la/ prullenbak, natuurlijk. 

Ik draag

.. mijn haar op zolder, en verder mijn pyama, badjas en slofkes. Wat heerlijk dat ik vandaag vrij heb! En ik ga nu eens niets werkgerelateerds doen. Maar echt. Ik ga gewoon wassen/opruimen/poetsen/stofzuigen. (zucht)

Ik maak

.. iets met mozaïek. Ik had het niet verwacht, maar ik vind het erg leuk om te doen. Beetje tegels stuk slaan, en dan vervolgens puzzelen. Behoorlijk Zen en inmiddels een rustpunt in mijn week aan het worden, zo op de woensdagavond. Ik ben begonnen met iets heel kleins, maar zoals ik er nu naar kijk, zie ik nog wel grotere projecten volgen. Nice.

Ik ga

.. de lijn die ik qua werk in heb gevoerd vast houden. Ik zie overal om mij heen binnen de stichting dat mensen overlopen in het werk: het is overal het zelfde. (dat zal buiten de stichting niet anders zijn) Ik moet alleen nog zover zien te komen dat ik, op mijn vrije dag, ook dat ene uurtje werk niet meer meepak: Ik keek de afgelopen weken na de laatste werkdag naar mijn losse eindjes, maakte die dan vast en zette een nieuwe lijst op voor de volgende week. Dit moet eigenlijk óf naar mijn laatste werkdag, óf naar mijn eerste werkdag van de nieuwe week. Omdat het gisteren niet gelukt is, schuif ik het maar door naar maandag, en kijk of het volgende week wél op mijn laatste werkdag lukt. Ik ben op de goede weg, maar ik ben er nog niet. 

Ik vraag me af

.. of Oudste echt 'af' is. Klaar voor de echte wereld, bedoel ik. Over een maand is hij Volwassen. . Hij moet gaan Stemmen, zelf zijn Bankzaken regelen, Ziektekostenverzekering gaan betalen en allemaal nog meer dingen die bij Grote Mensen hoort. Hijzelf heeft er een andere mening over dan ik, natuurlijk. Net zoals ik dat had op die leeftijd. Ik voelde mij ook een hele Piet (geen Zwarte), en dacht dat ik de wereld wel kende en in mijn zak had. En toch is het met mij ook allemaal best goed gekomen. Dat zal bij hem ook vast gebeuren. 

2001

Ik lees

.. Jody Picoult, Een goede moeder. Toepasselijke titel als ik het bovenstaande zie.

Ik hoop

.. dat ik vandaag het huis aan kant krijg, zoals mij Omaatje vroeger altijd placht te zeggen. Maar als ik mijn tempo van nu volhou, vrees ik het ergste. Maar: who cares?

Ik kijk uit naar

.. mijn drie volle dagen vrij. Niets moet, alles mag. Met alleen een etentje morgenavond in de agenda, gaat dat onthaasten zeker lukken.

Ik leer

.. steeds beter om tot drie te tellen voor ik iets zeg. Op het werk is dat zeker zo, het mag hier thuis soms nog wat verbetering hebben. Maar goed: er is een stijgende lijn. Dacht ik. ;-)

Rond het huis

.. begint het er weer een beetje op te lijken. Nadat ik in mijn vrije week een bescheiden start heb gemaakt met het ontrommelen binnen, zijn Prins en ik nu langzaam buiten bezig met alles weer een beetje strak te trekken. Ik ben blij dat we niet zo heel veel ruimte om het huis hebben: dit kost ons al moeite genoeg, haha.

Ik prakkiseer

.. gelukkig niet zo heel veel meer over mijn rol binnen perikelen in mijn naaste omgeving. Ik zie een aantal familieleden nogal struikelen, en ik heb nu mijn positie wel bepaalt: Mijn deur staat open, kom maar als ik je moet helpen, maar ik ga niet meer voor andere mensen denken. Dat geeft een behoorlijke smak ruimte en lucht.

Een favoriete quote voor vandaag

.. 

Één van mijn favoriete dingen is

.. In mijn pyama dingen doen die Geen Nut hebben. Hee, zoals vandaag dus.

Een paar plannen voor de rest van de week

.. een etentje met zeven dames. Op zich al een uitdaging, natuurlijk. Maar ik sla me er wel door heen.

;-)

Een kijkje in mijn dag:

.. een bank, koffie, chocola, tijdschrift, dekentje, kussentjes, beetje haken en nu en dan een WFwoordje leggen. Ik heb het ook eigenlijk wel verdiend vandaag! :-)

Home sweet home revival

Ach ja. Nu ik weer meer lucht in mijn kop heb (en ik zei ook in mijn lijf, mijn oprechte excuses de wat ranzige associaties die dat eventueel heeft opgeroepen), kom ik dus weer meer aan 'andere' gewone' 'keuteldingen toe. En zo dacht ik dat het een goed idee was om verder te gaan met het Levensboek wat ik voor Oudste zijn achttiende verjaardag aan het maken ben.Dat zijn verjaardag over een maandje al is, struisvogelpolitiek ik maar eventjes aan de kant. Ergo: waar ik eigenlijk nog helemaal mee moet beginnen, maar waarvoor ik al wel alle foto's heb uitgezocht, gescand en op volgorde heb gezet. Dat was op zich al best een heel karwei, dus ik schiet al lekker op.

Vanavond niet.
Neen.

Ik had weer eens een ouderwetsch Gooi-en-Smijt-aanvalletje, omdat de laptop niet deed wat ik wilde. Ik heb nog steeds niet kunnen wennen aan Windows 8: Dan schuift er ineens een scherm voor die ik niet opgeroepen heb en waarvan ik niet weet hoe ik hem weer moet laten verdwijnen enzo, heel frustrerend. Ik ben ruim vijf kwartier aan het kfrutten geweest, en toen stampte ik maar naar boven om te gaan douchen. Wat ook niet echt ontspannend was, omdat ik nog steeds woest in mijn kop was. (weg lucht)

Ik denk dat de maan vandaag niet goed staat, en geef het boek voor vandaag op. Morgen wellicht meer geluk. Daarom, maar eens -overigens ook heel ouderwetsch- een HSH-tje vandaag. Lekker ontspannend. Hoop ik.

Hier zie je hoe het was, met het drukke behang, waar ik volgens mijzelve nimmer op uitgekeken zou raken. Ha. Haha.

En zo ist nu. In ouderwetsch belabberde foto-kwaliteit. Excusez-moi. Ik kan het even niet opbrengen om dit op een wat meer juiste manier te doen. De draagkracht is even verdwenen hier.

Op de een of andere manier lukt het nooit niet om niets te hebben slingeren op de keukentafel. Maar goed. We leven ook niet in een museum he.

Verre van, aan de niet gestofzuigde vloer te zien. 

Ach. Ik geniet nog elke dag van mijn schiereiland.

Mijn teerbeminde schoonpapa maakte eigenhandig ombouwtjes voor de lillike verwarmingen. 

Stuk beter, niet?

Wat hou ik toch van zooi. 

Nu ik het opmerk: Zou ik een vogel-fetish hebben?

Nah. en dat was 'm. Sorry Barbara, ik ga hem niet mr-linky-en. Mijn computergerelateerde energie is opperdepop. Hoop dat je me nog kunt harden.. ;-)

Meer HSH bij Barbaramama.nl.

Hoe gaat ie?

Zegt u? 

Hoe het is afgelopen met mijn goede voornemens? Nou, zeer goed, dank u. Ik merk dat er lucht komt. Lucht in mijn kop en lucht in mijn lijf. Ik heb mijn prioriteiten bijgesteld. En prioriteit numero uno is thuis. Als het thuis goed loopt, dan ga ik kijken naar de werkzaamheden. 

De werkzaamheden die zich -ja natuurlijk- opstapelen.

Direct in het eerste uur maandagmorgen na mijn weekje vrij, heb ik aangegeven bij Baas dat het anders moet. Dat het anders gaat. Ik doe wat ik kan, ik ga de kantjes er niet vanaf lopen, maar het moet wel anders. Baas vond dat heel zuiver van mij. En dat was fijn. Want Baas zit natuurlijk in het zelfde schuitje als ik. En loopt ook over. Ik heb ruimte gekregen van hem om te kijken of de andere manier van werken wellicht ook past. En dat klus A voorrang heeft op klus B, vond hij logisch. En als klus C wellicht ook een week later kan, prima. Dus dat was mooi. En is nog steeds mooi. Want het werkt gewoon. Ik begin bij het belangrijkste, en werk zo mijn lijst af. En ik blijf de lijst uiteraard ook aanvullen: die komt nooit af. Maar dat is niet erg. Aan het einde van de week neem ik een uurtje om te kijken naar mijn lijst: wat kan naar volgende week en wat moet echt deze week nog af? Als het goed is, heb ik geen grote klussen meer op de lijst staan die hoge prioriteit hebben, en de kleine klussen met hoge prioriteit kan ik dan meestal nog wel afmaken. Dan kopieer ik mijn lijst naar de volgende week, klap de laptop dicht en ga aan mijn weekend beginnen. 

Erg prettig. Overzichtelijk ook.

Want hee, je denkt toch niet dat ik nu ineens als een soort Boeddhist achter mijn bureau zit, hè? Het is nog steeds hectisch. En ik doen nog steeds wat ik kan. Maar op het moment dat ik het overzicht kwijt dreig te raken, pas ik de alom geprezen Pomodoro-technique toe. Die ik thuis al heel vaak gebruik. 

Zolang mijn collega nog niet gek wordt van mijn belletje (die ik overigens zo subtiel mogelijk probeer in te stellen), werkt het. Voor mij.

En ja. Soms werkt zelfs de tomaat niet meer. Dan sta ik op, en vertrek. Maak een ommetje om het gebouw, of loop even naar het aan de overkant gelegen winkelcentrum. Vijf minuten weg is meestal al genoeg.

Wat ook helpt, is het rode stoplicht op de deur van ons kantoor. Bij Collega en mij is het doorgaans de zoete inval. Mensen wandelen binnen voor de meest futiele uiteenlopende vragen. Soms vragen waar ze zelf het antwoord ook op hadden kunnen vinden. Irritatiefactortje. Nu hebben we vrijwel elke dag een uurtje waarin het stoplicht op rood staat. Waarin we dus even kunnen doorwerken, en dat ´werkt´ enorm. Ook hebben collega en ik elke week twee uur ingepland om te kijken waar nog losse eindjes zijn, waar we snel mee aan de slag moeten en wat echt af moet. Vaak gebruiken we ons rode stoplicht dan ook. We hebben ook een oranje stoplicht. Maar die gebruiken we niet heel vaak. Meestal is het wel groen. Maar ook dan moeten collega's die binnenvallen even wachten: ik maak eerst even af waar ik mee bezig ben, en dan kunnen ze hun vraag stellen. Ook dat werkt goed. Collega's merken nu dat ze even moeten wachten, en ja, ook hun werk is hectisch, en soms is het zelfs zo dat ze inderdaad eerst zelf gaan nadenken of ze het wellicht zonder ons kunnen oplossen en lijken al iets minder binnen te komen vallen. Ook vragen ze vaker of het uitkomt: klein detail, maar grote gevolgen. Ik las ergens dat je, als je wordt afgeleid, je zeven minuten nodig hebt om je concentratie terug te vinden. Dat is best lang, vind ik.

Ook Baas wordt gewezen op het rode stoplicht. De eerste keer dat hij er dwars door heen wandelde, en ik hem er op wees, zei hij dat hij het domweg niet gezien had. Prima, maar dan weet je het nu. En weet je wat? Hij pikt het op! Jeeh! Zo vaak staat het stoplicht niet op rood, en dan kun je wel de Baas zijn, als je wilt dat wij ons werk afkrijgen, zul je je moeten conformeren. 

Ook al ben je de Baas. Woehahaha.

Verder had ik deze week een slik-stik-of-leermomentje.

Afgelopen maandag zaten we met onze projectgroep op het hoofdkantoor. Er moesten Producten Geschreven Worden. Jahaa. Ik wist maandagochtend toen ik er naar toe reed ook nog niet precies hoe dat er uit moest zien. En ja. Mede doordat ik die afspraak had gemist die in mijn vrije week viel, was ik niet helemaal tot in de finesses op de hoogte van onze Pilot. Shame on me. Ik werd hiervoor op mijn vingers getikt door de projectleider. Waar ze -in theorie- helemaal gelijk in had. Vaak (bijna altijd) sta ik op zo'n moment met mijn mond vol tanden, schaam ik me en voel ik me schuldig. Nu stond ik alleen even met mijn mond vol tanden. Waarna ik vertelde dat ik de laatste bijeenkomst had gemist, en dus minder op de hoogte was. Projectleider herself had me met klem afgeraden naar die afspraak te gaan. En ik weet verder niet wat ze er van vond, maar ik meldde bovenstaande, en kon gewoon door met waar ik mee bezig was. En dat was een prettige gewaarwording. Want voorheen had het maar zo gekund dat ik me kapot schaamde, liever onder de tafel kroop, en met hoogrode konen de rest van de middag helemaal dichtklapte. En dat was nu eens niet het geval. Ik kon mij gewoon weer focussen op wat belangrijk was op dat moment. Eureka en Hosanna in het kwadraat, echt waar. 

Wat ik verder merk, is dat ik veel meer kan genieten van heerlijke, kleine keuteldingen. En dat vind ik zo heerlijk! Ik had het niet gemist, maar nu ik er weer aan toe kom, geniet ik er dubbel van. 

Bijvoorbeeld: Alle was schoon, gevouwen en opgeruimd (ook al duurt dit vaak maar een uurtje). Het huis opgeruimd. Mijn haar zit goed. De kinderen zijn gezeglijk. Prins doet een klusje die al maanden lag. 

Maar ook banale dingen.

Zoals:

Mijn stolp in herfstsferen, op het kitscherige af.

Een nieuwe geur in mijn waxbrandertje.

Mijn eerste 'affe' jasbeschermer, waarvan ik niet weet of ie wel gaat passen, maar die ik al helemaal omarm.

Op de fiets spannen, een uurtje in de regen, op laten drogen, en je bent al een heel end.

Denk ik.

Mijn dadeltak. Die elke dag een stukje mooier wordt.

En een middag op het voetbalveld, 50 km verder op. 

Oudste kwam er dinsdag mee: 'Oh ja. Je moet rijden zaterdag. Duh. Ik moest er een afspraak voor verzetten, en Oudste schooierde bij Opa voor het lenen van diens auto, omdat Prins de auto de hele dag mee had. Pff. Gedoe. Maar goed. Toen ik er eenmaal zat, en de bomen aan de overkant zag verkleuren waar ik bij zat, en de zon af en toe in mijn rug voelde, dacht ik bij mezelf: Wat fijn dat ik nu niet de hele middag aan het poetsen, opruimen en wassen hoef. Want zo had mijn middag er, buiten die afspraak om, anders hoogstwaarschijnlijk uitgezien. De mannen verloren met 1-0. Maar ach. De ontboezemingen in de auto ("Ik kijk bijna altijd naar GTST", zei er eentje, waarna de hele auto stilviel. Haha!) waren ook heerlijk. En ik voelde me zo goed, dat ik spontaan aanbood een deel van die mannen naar Deventer te brengen voor de wedstrijd GAE-Feyenoord. 

En nu zit ik hier, heel alleen aan de keukentafel, in afwachting van Prins en Jongste die de hele dag samen op pad zijn geweest. In een relatief opgeruimde keuken. Met een wijntje aan de rechterzijde, en mijn telefoon aan de linkerzijde. Ik dacht nog vanmiddag: We moeten nodig weer eens bijkletsen met Vriendinnetje J en Vriendje H. En zojuist kreeg ik een sms: Komen jullie morgen borrelen? Hell yeah!

Oh man. 

Het leven is vurukkuluk.

Hier en nu

Zo.

Zaagmans kwam hier gister alweer langs. Hij kwam langs terwijl ik met een vriendin in de stad koffie dronk / lunchte/ een glas vers sap dronk. Heerlijk. Om je zo te kunnen verliezen in de tijd. Vriendin is een weekje over uit Oostenrijk, zonder man en kinderen. En zo kweekten wij eelt op onze kont, daar in een hip etablissement in De Stad. Haar moeder en zus haakten aan voor een bakkie, twee van haar vriendinnen haakten aan voor een broodje. Want zo gaat dat, als je naar het buitenland bent verhuisd. Ik ken haar van mijn werk, vroegah. Zij is al twaalf jaar geleden vertrokken, en ook al zien/ spreken wij elkaar niet heel erg vaak, we pakken altijd de draad gewoon weer op alsof we elkaar een week ervoor nog zagen. Waardevol, zulke vriendschappen, vind ik. Het zal wel weer een jaar duren voor we elkaar live zullen zien, maar deze vier uur pakken ze ons alvast niet meer af.

Lang geleden dat ik zomaar op een doordeweekse dag aan het lantenfanteren was. Ik had het niet gemist, eerlijk gezegd, maar nu mis ik het alsnog met terugwerkende kracht. Want ja, het werk neemt mij volledig in beslag. Of nou ja, volledig is wat overdreven, maar het neemt een groot deel van mijn tijd en energie weg. Zoals dat gaat met werk, natuurlijk, maar ik moest even op Stop gezet worden. En dat gaat me verbazingwekkend goed af. Misschien heeft het er mee te maken dat ik eigenlijk nog maar acht weken aan het werk was, na de vakantie. De uren die ik nu vrij heb, zijn uren die ik eerst te veel heb gewerkt. En na deze week vrij, ben ik er nog niet door. Niet dat ik het erg vind om veel te werken, hoor, integendeel. Ik merk dat ik juist productief ben wanneer de druk oploopt. Maar ja. Het moet wel leuk blijven.

Ik doe mijn werk met hart en ziel. Ik heb het naar mijn zin, ook in deze roerige tijden. Maar het begon me op te slokken. En daarom kwam deze week vrij eigenlijk precies op het goede moment. Om even weer te landen in het hier en nu. Maandag begon mijn vrije week met een marathonsessie opruimen en schoonmaken. En dan juist dingen waar ik niet altijd (of liever: nooit) aan toe kom. Wat een ruimte in de kasten ineens! En wat blinkt het fonteintje in de garage weer geweldig! Niet dat alles nu ineens klaar is, maar een fris en schoon begin van de week was een geweldige start. Dinsdag was Jongste jarig (zestien alweer) en bracht ik een bezoekje aan de kapper én de pedicure en kan ik er dus weer even tegen, qua verval. Gisteren ontmoette ik dus mijn Oostenrijkse vriendin en ging 'savonds met een andere vriendin naar een mozaiek-clubje. Ja hoor, hartstikke burgerlijk en oubollig, maar dat kan me niets schelen, want het was hartstikke leuk. Volgende week weer! Vanmiddag at ik met die laatste vriendin een broodje in de stad. Dat kon, omdat ik niet mocht verschijnen op een afspraak die ik al maanden had staan voor mijn werk. Ik dacht: Ach, één afspraak in een hele week kan ik wel door laten gaan. En dat had ik ook echt willen doen, maar ik heb ook vorige week in mijn projectgroep aangegeven dat ik een beetje volliep, en dat ik deze week vrij had, maar dat ik wel op die afspraak kon en wilde verschijnen. Dat vond men stom en belachelijk, want hee, je hebt toch zeker vrij? Ja maar en dus maar, zei ik nog. Toen één der groepsleden aankondigde dat hij mij de benen zou breken als hij mij zou zien op die afspraak, heb ik maar besloten om niet te gaan. En zo kon dus deze spontane lunch-sessie doorgaan. Heerlijk. Ik zei nog tegen Vriendin: "Wat fijn dat Baas en Collega me ook echt met rust laten!" Ze hebben beiden mijn privé-nummer, in geval van nood. Maar blijkbaar hebben zij ook in de gaten dat het goed is voor mij om even helemaal afstand te nemen. Een half uur later belde Baas. Ik heb hem weggedrukt, midden in een restaurant de telefoon aannemen vind ik Not Done. Eind van de middag heb ik natuurlijk wel even terug gebeld. Hij klonk moe, Baas. Hij had een vraag maar die was inmiddels al beantwoord en informeerde of ik al lekker uitgerust was. Op mijn bevestigende antwoord zei hij: "Mooi, dan kun je volgende week met nieuwe energie er tegen aan, want wij zijn verre van uitgerust." Hm. Op zich vond ik dat niet zo'n prettige mededeling, maar het is wel in de lijn van hoe de vorige weken zijn verlopen. En ik weet ook van ontwikkelingen die zich hebben voorgedaan in deze week. Een beetje. Maar ik heb ook besloten om dit nu naast me neer te leggen want ik heb tenslotte vrij en ik moet ook meer leren om mijn grenzen af te bakenen.  Het minder goed afbakenen heeft mij geen goed gedaan en omdat Baas en Collega in hun oneindige wijsheid hebben besloten dat de vacature zoals die er lag voordat ik kwam, wel kon in 24 uur, wat niet kan, omdat er te veel werk is, maar omdat ik een sucker ben was in afbakenen van mijn grenzen, kon ik de job get done, behalve dan dat ik nu een week vrij ben om mijn overgewerkte uren op te maken (opmaken? hahaha! Ik kan nog wel een week vrij nemen). Dus besloot ik mij er niet druk over te maken. Ha. Hahaha. Doe ik natuurlijk wel.

Want. Morgen gaan Prins en ik naar IJmuiden, en zullen daar ook overnachten. Want door de drukte op mijn werk, liep het hier thuis ook niet altijd even soepel. Ik vergat dingen. Essentiële dingen. Zoals bijvoorbeeld de dagen waarop Jongste moest werken. Of brood kopen. Of activiteiten waarvan ik niet wist dat ze plaats zouden vinden, maar waarvan het mannelijke deel van het gezin beweerde dat ze dat (meerdere malen) hadden gezegd. Daarom was het even belangrijk om tot stilstand te komen. Wat volgens mij best wel gelukt is. Maar ook even met zijn tweeën weg, even weer weten waarom we allebei ook weer zo leuk waren, even eruit is best wel nodig. En dat terwijl de zomervakantie nog maar een week of acht geleden is.

Maar goed. Vanaf volgende week ga ik het helemaal anders doen. Mijn werk gaat zich beperken in de uren die ik er voor krijg. Niet meer. Krijg ik het niet af, dan krijg ik het niet af. Dan moet het maar in de soep lopen. Ik kan niet mee doen dan mijn best. En ik doe mijn best. Moet het werk toch af, prima, maar dan moeten er meer uren komen. En die kans acht ik vrij klein. We lopen voorop in de gekte, en ik heb besloten dat dat niet meer moet. Ik stop er in ieder geval mee. Heb ik mij voorgenomen. Want ja, er komt nog heel wat op ons af, in de zorg, maar voor nu is het primaire proces even het meest belangrijk. Als dat helemaal uitgehold wordt, blijft er niets meer over straks als basis en dat lijkt mij een slecht plan.

Maar eerst nog even vier vrije dagen in het verschiet, die ik allemaal heel langzaam zal gaan beleven. Door een boek te lezen, een beetje te haken, een bietje opruimen hier, een bietje poetsen daar, maar alles voornamelijk in het hier en nu. Zoals ik mijn team altijd voor houd. Het Rozijn-principe. Daar hou ik van.

Vandaag.

Vandaag
Heb ik vrij. En dat is heerlijk. Ik had me voorgenomen om voor de verandering eens helemaal niets werkgerelateerds te doen. Dit is direct al mislukt: ik moet toch wel een move maken, wil ik komend weekend de diensten niet in de knoei laten lopen. En omdat ik toch bezig was, gelijk maar een paar mailtjes beantwoord. Tot ik na drie kwartier dacht: En nu is het klaar. En de laptop dichtklapte. Morgen weer een dag. Vandaag alleen maar 'thuis'-dingen. Opruimen, stofzuigen, boodschappen, de was, een kaartje versturen aan een jarige en een aan een meisje die wat extra steun kan gebruiken.Ook niet allemaal leuk, maar wel fijn om de dingen op orde te hebben.

Buiten mijn raam
Probeert de zon er door te komen. Ze hebben wel een prachtige dag beloofd vandaag, dus de wasmachine draait op volle toeren.Het wordt een goede dag, ik voel het al.

Ik denk
Dat ik een beetje op moet letten hoe ik mijn werk invul. Het is veel, veel te veel. Ik kom niet rond in de uren die ik heb. Ik moet meer gaan delegeren. Dat is iets wat ik nog steeds lastig vind. Het is een opeenstapeling van kleine dingen, die het geheel groot maken. Een klein ding delegeren? Dat kan ik net zo goed even zelf doen, toch? Mwah, het loopt niet zoals het hoort. Als ik zie dat ik vorige week 45 uur heb gewerkt ipv 24, en het werk dan nog niet klaar heb, dan doe ik dus iets niet helemaal goed.
Dus: de schaar er in. Of zo. Hoe, dat weet ik nog niet. ;-)

Ik ben
Op dit moment volmaakt gelukkig.
Iedereen hier in huis is gezond.
Prins en ik hebben het ontzettend leuk samen en we zitten op de zelfde golflengte. Juist omdat dat ook wel eens anders is geweest, voelt dat enorm goed.
De jongens doen het goed: natuurlijk zijn er strubbelingen, maar dat is normaal in een pubergezin.
Oudste is druk bezig om zijn zaakjes op school voor elkaar te krijgen, en ook al is dat met wisselend succes, hij zet zich er op zijn manier enorm voor in, en dat is mooi om te zien.
Jongste gaat als een tierelier en ook al ben ik niet altijd even gelukkig met zijn sportkeuze, ik zie ook dat hij er enorm veel plezier in heeft, het er goed doet (hij staat om de haverklap in de krant met zijn prestaties) en er als mens enorm van op is geknapt.
Mijn baan is enorm afwisselend en uitdagend en ik krijg veel bevestiging.

Ik leer
Om een evenwicht te vinden tussen privé en werk. Dat gaat met vallen en opstaan, maar er is zeker progressie. Wij, de drie leidinggevenden op de locatie, gaan deze maand starten met intervisie en ik heb daar enorm veel zin in.
Gezien de ontwikkelingen in de zorg gaat mijn functie meer en meer belangrijk worden en ik voel enerzijds de zwaarte daarvan, maar ik merk ook dat het me oppept. Maar ik heb nog een lange weg te gaan.

Er zijn
Altijd dingen die je tegen zitten. Dat is een gegeven en de kunst is om hier omheen te zwenken. Dat gaat soms met wisselend succes, maar over het algemeen kan ik goed met tegenslag omgaan. En dat is fijn.

Ik heb
Eigenlijk alles wat ik nodig heb. Wat een heerlijke gedachte is dat!

Ik ga
Dóór op de manier zoals ik een paar maand geleden ben begonnen vwb mijn voedingspatroon. Ik let op mijn koolhydraten, neem deze zoveel mogelijk maar op één moment op de dag, en dat werpt zijn vruchten af. Ik heb het idee dat ik energie voor tien heb als ik óf tussen de middag brood eet, óf 'savonds aardappelen/ pasta, en niet allebei. Ik ben twee kilo lichter dan toen ik begon, en dat mocht ook wel, maar dat was niet persee mijn opzet.Ik eet minder 'geprepareerde' dingen, en dat kan ik ook goed vernemen. Mijn wijntje laat ik natuurlijk niet staan, met dit verschil dat ik nu droge ipv zoete wijn drink, en dat bevalt me zeer goed. 

In de keuken
Ben ik aan het experimenteren met mijn MinderKoolhydratenMaaltijden. En dat gaat mij wonderwel goed af. In de vriezer liggen stukken quiche, kaastaart en Preibrood voor het grijpen, zodat ik op mijn werk een 'goede' lunch kan nemen. Ik verbaas mezelf. :-)

Ik draag
Een kittig jurkje van Not The Same. Helaas is dit merk ter ziele gegaan, maar ik heb gehoord dat het een doorstart gaat maken. Daar ben ik blij om.

Ik maak
Op dit moment niet veel op creatief gebeid. Dat vind ik jammer, maar het is niet anders. Komt wel weer. Ooit. Denk ik.

Ik lees
Mezelf een slag in de rondte. Heerlijk. Dikke pillen van Zweedse schrijvers, waarin de meest vreselijke moorden worden gepleegd, die overgaan in ingewikkelde intriges. Maar ook boeken van Nederlandse schrijvers kunnen mij bekoren. Ik heb een tijd gehad dat ik me niet voldoende kon concentreren om een boek uit te lezen en las toen alleen niemandalletjes en tijdschriften. Omdat ik dat ook ken, vind ik het des te fijner om mezelf te verliezen in deze dikke pillen.

Ik hoop
Dat ik later als ik groot ben meer balans kan vinden in mezelf. En later als ik groot ben is eigenlijk al begonnen, dus hoop ik dat ik dichtbij ben, en helemaal Zen word.
Haha! Nee, ik geloof het zelf ook niet.. :-) 

Ik hoor
Veel onzinnig geklets en geroddel om me heen, waar ik verdrietig en moe van word. Maar gelukkig hoor ik ook veel fijne dingen. Ik probeer het negatieve geouwehoer buiten te sluiten. Dat lukt heel aardig.

Een van mijn favoriete dingen
Is om gewoon lekker in huis rond te keutelen: een opgeruimd huis is voor mij puur genieten. Regelmatig zijn de mannen hier een weekend weg, of bijna niet thuis in het weekend. Ik kan erg genieten van die alleen-dagen. Ik vind het leuk om uit te gaan en dingen te doen, maar met stip op 1 staat gewoon thuis cocoonen. Heerlijk. 

De rest van de week
Staan de avonden in het teken van collecteren voor het KWF. Wat ik dit jaar met een klein beetje een vervelend gevoel doe, vanwege de perikelen rond de directeur van het Alpe d'HuZes-verhaal. Jammer, erg jammer dat dit gebeurt.

Om het huis
wordt het langzamerhand tijd om de zomerbloembakken weg te mieteren en plaats te maken voor wat meer herfstachtige zaken. Hoewel ik daar vandaag nog niet zo'n zin in heb, aangezien het mooi weer wordt/ is. Maar dat kan ook nog wel even wachten. 

Naar: The Simple Woman's Daybook

Stukje zelfbevlekking

Tja. Wat zal ik er van zeggen? Het was even een heel raar wereldje waar ik binnen gesleept werd, deze week. Nah, dat belooft wat voor de rest van de week. Net toen ik dacht, nou, het wordt wel een beetje saai, mijn leven, comfortabel saai oké, maar saai, diende zich een avontuur aan. 

Tijdens mijn vakantie kreeg ik een mail van de regiodirecteur. Nu is het zo dat ik haar wel ken, zij kent mijn naam, ik kom haar nu en dan tegen en dan is het: Hé, hoe gaat het enzovoort, maar dat ik nu wekelijks mail van haar ontvang, nee. In die mail ging het over een belangrijke ontwikkeling binnen onze stichting, waar men één of ander snel bureau voor in de arm had genomen, en die waren op zoek naar een persoon binnen de stichting die e.e.a. konden helpen implementeren en borgen binnen de Stichting. De regiodirecteur had twee namen genoemd: die van mij en van nog iemand die dezelfde functie als mij heeft op een andere locatie. Nu ik het zelf zo opschrijf, kan ik wel aanvoelen waar het eigenlijk over ging, maar ik ben soms niet zo diepdenkend, blijkbaar en dacht: Huh? Nou ja, ik zie wel. Er zou binnen afzienbare tijd contact met mij worden opgenomen om een afspraak te maken.

Ik werd verzocht om met voorstellen voor tijdstippen te komen. Dat heb ik gedaan. Maandag werd ik gebeld door ene Joris. Hij stelde zich voor als medewerker van een onderneming die zich bezighoudt met resultaatverbetering bladiebla, ik was hem vrijwel direct al kwijt in zijn verhaal. Maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat hij mij naam op zijn engels uitsprak {èvvilinn}. Of het morgen schikte. Dat schikte. Dinsdagochtend 11 uur arriveerde hij. Een snel pak, haar in een quasi-nonchalante look, en slimme ogen, die mij vriendelijk opnamen. Het werd een prettig, en toch pittig gesprek. Over de nieuwe ontwikkelingen. Een project die prioriteit nummer één had binnen de stichting. Omdat ik mij al bezig hou met een ander project, die volgens mijn informatie al prio nr uno had, meldde ik dit ook. Hij wuifde dit weg. Nee, DIT project was een zéér belangrijke, die alle voorgaande vrijwel van tafel veegde. Of ik daar een rol voor mijzelve in zag. Dat was het eerste moment dat ik er waarschijnlijk uitzag als een stripfiguur. (maar zonder biertje)

Vervolgens werd ik aan de tand gevoeld over me, myself and I. Wie ben ik, hoe sta ik in het leven en in het werk, hoe ga ik om met deadlines, ben ik gewend om onder grote druk te werken, heb ik ervaring met procesmatig werken, kan ik op managementsniveau presentaties geven.
Dat was mijn tweede stripfiguurmoment.

Aan het begin van het gesprek had ik al geïnformeerd naar de belasting in uren: ik moet het natuurlijk wel een klein beetje kunnen combineren met mijn reguliere werk én het projectwerk waar ik al in zit. Deze vraag wilde hij in dat stadium van het gesprek nog niet beantwoorden: "Daar komen we later op" zei hij. Ondertussen vroeg ik mij af waar ik in was beland. Joris sprak over taskforce-consultancy en nog veel meer vakjargon wat ik allemaal alweer vergeten ben. Ik ben namelijk van alles, maar ik ben niet snel, gesjeesd en al helemaal niet thuis in die wereld. En ondertussen vroeg ik mij nog maar eens af wat mij nu eigenlijk precies overkwam; hoe kómt de regiodirecteur er bij om mijn naam te noemen? Als ik op de zgn kwartaalbijeenkomsten van de Stichting rondloop, waarin alle projectleden (>80 personen) en de directie plus de Raad van Bestuur elkaar ontmoeten, dan heb ik nou niet direct het gevoel dat ik met kop en schouders boven het maaiveld uitsteek. Het is ook niet zo dat ik ondergesneeuwd raak, maar ik zie daar heel wat zeer competente mensen rondlopen die hun babbel niet op de verkeerde plek hebben zitten en graag te koop lopen met hun kennis. Wat ik niet vervelend bedoel, maar ik ben meer van het beschouwende type. Ik ben ook niet achterlijk, maar toch kon ik niet snappen dat ik, uit de hele stichting, de tweede naam ben die genoemd is.

Want. waar ging het nu uiteindelijk écht om? Het ging over een fulltime baan, waarin ik directe verantwoording af zou moeten leggen aan de directie en Raad van Bestuur. Toen Joris dat meldde, was ik voor de derde keer stripfiguur maar dan in het kwadraat. Wát? En mijn huidige baan zomaar uit handen laten vallen? Met alle gevolgen van dien? Joris knikte van ja. Stante Pede, de trein rijdt al.

Ik vond dat een goed moment om nog maar een kop koffie voor Joris te gaan halen.

Omdat ik van tevoren niet zo goed wist waar het gesprek over ging, heb ik mij er verder niet heel diep op voorbereid. (of eigenlijk: Totaal niet) Natuurlijk kan ik wel wat over mijzelve vertellen, weet ik wel wat mijn kracht is en vooral wat mijn áándachtspunten zijn. Ook ben ik een ster in het onderuithalen van mijn eigen woorden: dit heb ik ook tijdens dit gesprek een aantal keer gedaan (ik moet daar toch eens een beetje beter op letten). Maar aan de andere kant: Ik ben volkomen eerlijk geweest over mijzelf (nou ja, ik heb maar niet verteld dat ik af en toe een stukkie haak) en wat je ziet, dat krijg je. Niets meer en niets minder. Maar ja. Ik twijfelde wel behoorlijk of ik dat eigenlijk wel kon. Daarnaast kwam het voor mij als een complete verrassing. En, ook niet geheel onbelangrijk: Mijn huidige baan á la minute laten vallen, zonder fatsoenlijk overdracht of iets? Dat gaat bijzonder hard tegen mijn gevoel in. Aan de andere kant: Bestaat mijn functie nog wel, over 1,5 jaar? Voor mezelf is het een geweldige kans (als je er van uit gaat dat ik de capaciteiten bezit, dan), maar ik werk niet voor niets in de zorg: Mijn gevoel vertelde mij ook dat ik niet zomaar alles uit handen kan laten vallen. Niet mijn huidige baan en ook niet het project waar ik al tot over mijn oren in zit. Want ook daar was geen plaats meer voor, natuurlijk. Dat heb ik Joris ook eerlijk verteld, ook mijn twijfels of ik überhaupt wel geschikt ben, en ach, in één moeite door dat ik zo'n 13 jaar geleden eigenlijk niet eens wist of ik wel goed genoeg was voor een minderwaardigheidscomplex. 

Tot slot vroeg Joris nog naar mijn computervaardigheden. Op mijn antwoord dat Excel een onbegaanbaar pad voor mij is omdat ik er geen hout van snap, keek hij me aan alsof ik net verteld had dat ik het alfabet nog niet helemaal onder de knie had. Aan het eind van het gesprek gaf hij mij zijn indruk van mij weer: Een gedreven en leuk persoon, die hard wil werken, en ook veel in haar mars heeft, maar hij twijfelde over mijn capaciteiten omtrent overstijgend inzicht en het vermogen om op managementniveau te enthousiasmeren en zaken over te brengen. Ik kon niet anders dan mij daar bij aansluiten, want ik denk dat hij volkomen gelijk had. Maar goed, ik moest alles maar even laten 'landen'. Hij zou mij de volgende ochtend bellen, en vertellen wat zijn definitieve bevindingen waren.

Waarna hij mij volkomen en totaal van het padje achterliet.

Ik sprak er 'savonds over met Prins, Baas en Niggie, en kon er maar niet over uit. Stiekem hoopte ik dat ik geen keuze hoefde te maken, maar zijn slotzin klonk nog na in mijn oren. Baas was (op zijn zachts gezegd) ontstemd, maar wilde mij verder niet beïnvloeden, zei hij, de schat.

Maar goed, lang verhaal kort:
De volgende dag werd ik door Joris gebeld, en die zei met een grafstem: "Evelyn, je bent het niet geworden." Mijn antwoord was dat ik daar eigenlijk, eerlijk gezegd, wel blij over was, bracht bij hem waarschijnlijk een stripfiguur-uitdrukking teweeg, maar dat weet ik niet zeker. "Blij?" zei hij nog wel, haha. Maar ik meende dat oprecht, en nog steeds wel eigenlijk. Het gaat volstrekt tegen mijn gevoel in om zomaar mijn baas en mijn team te laten vallen (want zo voelt dat toch wel) en ja hoor, niemand is onmisbaar en zo, maar ik twijfelde ook wel heel erg of ik wel in staat ben om dit project tot een goed einde te brengen. Daarnaast is het zo dat ik dan alle informatie over iedereen in de Stichting onder ogen krijg. En ik zit daar eigenlijk helemaal niet op te wachten. Zeker niet als ik dan in april, mei 2014 weer gewoon terug op mijn stekkie zou komen. Had ik van tevoren geweten waar het precies over ging, had ik mij daar natuurlijk wel beter op voorbereid, als ik had gedacht dat ik inderdaad daar wel geschikt voor was. Want blijkbaar ben ik wel in beeld bij de directie. En zal er heus wel iets zijn wat ik goed doe, ook al voelt het voor mij niet alsof ik vreselijk uitblink. (Hallo Vriendje Minderwaardigheidscomplex) En ik ben blij dat ik in beeld ben, zeker met alle ontwikkelingen die op komst zijn. En dit hele (vooral korte) intense avontuur beschouw ik maar als een enorm compliment  En die ga ik nu -voor de verandering- eens niet weerleggen, maar ik neem hem in ontvangst, stop hem in mijn achterzak en ga verder op mijn eigen vertrouwde padje met een grote smile op mijn gezicht.
:-)


Mantelpakjes staan mij uberhaupt voor geen meter niet.

*Zelfbevlekkingsmodus uit*

Jongste

Ach.. Het gewone leven is alweer bijna begonnen. Bijna, wat Jongste heeft nog steeds vakantie. En maakt hier voluit gebruik van. Hij 'rust' dat het een lieve lust is. Hangt op de bank, voor de playstation of in bed. Jahaa, daar moest ik een paar jaar geleden ook niet aan denken. Vréselijk, zo'n mormel die maar hangt en verders niets doet. Maar ja. Ik kan mij er druk over maken, ik kan op hem blijven mopperen, ik kan zeggen dat hij een baantje moet zoeken, en dat hij iets núttigs moet gaan doen. Maar ik hoor de echo van mijn eigen moeder nog in mijn oren. En dat geeft een wat vervelend gevoel.

Jongste is een totaal ander kind dan Oudste. Een kind van uitersten. Deze vakantie helemaal. Óf hij hangt op de bank (ja hoor, alle etappes van de Tour de France gezien, behalve de laatste omdat hij toen zelf in Duitsland moest crossen), óf hij is niet thuis. En met Niet Thuis bedoel ik dat hij dan ook meteen een paar dagen weg is. Op vakantie met zijn maatjes, of met een cross-vriendje uit de Achterhoek en zijn ouders op een camping in het zuiden. Óf hij hangt lamlendig voor zijn Playstation, óf zit op zijn wielrenfiets, compleet met één of andere op volle toeren draaiende App die zijn km, afstand, gemiddelde snelheid en alles bijhoudt, om een tochtje van minstens 50 km te maken. Laatst zelfs 100. Nou ja, ik schud mijn hoofd dan maar en heb wel begrepen dat het kind behept is met de genen van zijn moeder. Nou ja, niet op sportief gebied dan, (HAHAHA) maar wel dat het zwart of wit, hollen of stilstaan, hoge bergen of diepe dalen zijn. Hij is het laatste jaar enorm gegroeid, zowel in de lengte als in de breedte (qua spieren, en heus sixpack siert zijn buik en hij rolt de hele dag met zijn spierballen) alsook in geestelijk opzicht. Nee, hij heeft geen vakantiebaantje; zijn postwijk heeft hij begin dit jaar aan de wilgen gehangen (was ook best een klus, 35 km in het buitengebied, twee keer per week), maar hij heeft een andere manier gevonden om zichzelf te bedruipen en zijn vakantie te betalen: Handelen. Hij kocht een mini-crossmotortje en verkocht deze later voor meer dan hij ervoor had betaald. Twee crossfietsen was het zelfde lot toegedaan. Ik geloof dat hij nog te veel aan zijn wielrenfiets gehecht is om deze ook weer door te verkopen. Gelukkig maar, want hardlopen doet hij ook wel regelmatig, maar in mindere mate dan wielrennen.

En echt, hij wil best wat doen, terwijl wij, de rest van het gezin, hard aan het werk zijn. De vaatwasser uitpakken bijvoorbeeld, een boodschap doen, en brief bezorgen. Maar dat moet hem dan wel expliciet gevráágd worden. Zelf kómt hij er gewoonweg niet op. Maar hij heeft wel een duidelijk toekomstbeeld. Hij begint zijn eigen miljoenenbedrijf. En toch is hij nog steeds heel gewoon gebleven. Grappig om de grote verschillen tussen Oudste en Jongste te zien. Oudste is van binnen Groots En Meeslepend. Zijn humeur vliegt alle kanten op. Jongste is qua humeur heel gelijkmatig. Nu de hormonen welig tieren in zijn lijf, is daar van de buitenkant weinig van te merken. Terwijl het vroeger een echt driftkikkertje was, en zijn broer een rustig kind. Het is een zonnig kind, met vrijwel altijd een goed humeur. Het enige wat hem uit zijn hum kan brengen is eigenlijk zijn broer, met zijn nukken en buien. Verder gaat hij zijn eigen gang, laat zich niet gek maken, gaat gerust naar huis na een avondje in de keet met zijn maatjes, als zij nog de Plaatselijke Bardancing gaan bezoeken. Geen zin om zich daar van zijn beste kant te laten zien, te duur, hij vindt het wel goed. Ik bewonder hem daar stiekem een beetje om. Hij is hij, klaar.

Vandaag zaten we samen in de auto, op weg naar MacDonalds, voor een welverdiend toetje na het eten. Prins zat voor zijn werk in een ander deel van het land, dus wij dansten op tafel. Het gesprek kwam er op dat hij eigenlijk een Dorpsjongen is, en heel anders opgroeit dan jongens in de Grote Stad. Hoe kwamen we daar eigenlijk op? Oja, omdat we een stel lifters zagen en dat je nooit kunt weten of ze iets kwaads in de zin hadden. Jongste zei dat je dan 'dus' eigenlijk wel een pistool in je dashboardkastje moest hebben liggen. (Ik zag in deze lifters totaal geen kwaad, al helemaal niet omdat ze naast de snelweg liepen en ik ze dus qua verstand niet al te hoog inschatte, maar goed, ander verhaal) Hij vroeg of ik dacht dat er niet aan te komen was, zo'n pistool. Ik dacht van wel, maar ik prefereer legale zaken boven illegale zaken. Hij dacht dat het  niet zo'n heel groot probleem moest zijn, om daar aan te komen, en illegaal.. ach... Ik moest vertederd lachen om hem. Een jochie nog, maar toch ook tegelijk duidelijk op weg naar volwassenheid. En... Opgegroeid in de beschermde omgeving van Het Dorp. Dit zei ik ook tegen hem, waarop hij zei: "Nou! Ik ben laatst nog op het nippertje uit handen van de politie gebleven! Maar echt! Heb ik jou dat nog nooit verteld?" En hij keek er verlekkerd, sensatiebelust en handenwringend bij. Ik dacht: Nou, nee, dat heb je me nog nooit verteld, huh? En zei: "Oja? Hoe dan?" Had hij zijn licht niet aan op weg naar school. (Afstand: +/- 1 km). Werd hij aangehouden en vroeg de agente waarom zijn licht het niet deed. Gooide hij al zijn charmes in de strijd met een kletsverhaal over haasten om op tijd op school te zijn (de brave borst), en in de haast dacht hij dat hij zich lichten had ontstoken. Knipte beide lampjes aan, en mocht -door het oog van de naald, jaja- verder rijden. Maar niet zonder de wijze woorden van de agente: "Haastige spoed is zelden goed." Dit beamend en vriendelijk knikkend vertrok hij alsnog naar school. Ja, je maakt wat mee hier, als Dorpse Jongen.

Gelukkig voor hem haalt hij zijn kicks helemaal op in het zijspan-crossen.

Maar dát is voor Moeders dan weer even net iets minder geslaagd.

Het normale leven.

Ach. De vakantie.. En je dacht er geen einde aan zou komen.. Maar niets is minder waar. Maandag toog ik met fikse frisse tegenzin naar het werk. Nog niet vaak had ik dat, die tegenzin om weer te starten met werken. Maar dit keer dus wel. Dat had vast te maken met het prachtige weer dat we hadden (ik kan mij niet heugen ooit zo veel mooi weer in de vakantie te hebben gehad!) Helemaal en totaal ben ik tot stilstand gekomen, wat een heerlijkheid. En dat komt niet in de laatste plaats doordat we geen lange reis hoefden te maken deze vakantie, volgens mij. We hebben van alles gedaan deze vakantie, maar verder dan die 400 km in het eerste deel van de vakantie zijn we niet meer gekomen. En weet je? Helemaal niet erg! :-)

Na Groningen waren we eerst een paar dagen thuis. Waarin we veel Nuttige Dingen hebben gedaan. Nuttige Dingen, die tóch leuk waren. Zoals bijvoorbeeld de schommelbank in ere herstellen. 

Jongste was daar vorig jaar doorheen gezakt, en de bekleding van het kussen was niet meer je-van-het, qua vlekken en ander gespuis.

Lekker fris, niet? Ook heel erg handig gekozen, vind ik zelf met al dat wit er in, haha! Ben benieuwd hoe lang het zo blijft, maar voor dit jaar ben ik er nog wel gerust op. Lang leven de stoffen van Ikea!

Het stond al langer in de planning (al was het alleen al vanwege veel te veel verf inkopen voor de keuken), maar toen we een paar iets koelere dagen hadden, hebben Prins en ik de woonkamer aangepakt. 

Wat een heerlijkheid, een frisse kamer!

Op de schommelbank ist heerlijk toeven. Ik heb er dan ook alweer heel wat uurtjes doorgebracht. Haken: sommigen vinden het oneindig saai en oubollig, ik word er helemaal Zen van. Ik ben begonnen met jasbeschermers voor mijn uiterst blitse fiets. Dat is nog niet zo gemakkelijk, maar ik blijf proberen..

We hadden de jaarlijkse dorpsfeesten. Waar een megakermis bij zit. Dat laatste is cynisch bedoeld.. ;-) Maar size doesn't matter, toch?

Prins en ik togen naar het zuiden: Maastricht: wat een aangename verrassing was dat: wat een leuke stad!

Dit jaar was de vakantie er eentje van nog meer bijzonderheden behalve het weer: Niet eerder brachten Prins en ik zoveel tijd met ons tweetjes door tijdens de vakantie. Ook leuk..!

En wat altijd blijft is de lavendel. Die bloeit al jaren in vol ornaat bij ons voor het huis. Wat een genot, echt waar. En het leukste is: De plantjes kocht ik ooit voor een appel en een ei bij de Aldi. Hoezee voor deze low budget Happiness. Het wordt weer tijd om te oogsten. Potten vol heerlijk geurende lavendel heb ik al, en al vele geurzakjes gaf ik weg. 

En nu.. Kijken we terug op een heerlijke vakantie en is de tegenzin om te werken gelukkig ook wel weer verdwenen. Ik zit er weer in, en dat is helemaal ok. Maar ik heb inmiddels wel mijn volgende vrije week gepland. Ik heb gemerkt dat afstand even heel erg goed is.

Vandaag was ik alweer vrij: een van de geneugten van part time werken is dat! Hoewel ik mijn dag niet had (stukke apparaten, apparaten die wel werkten, maar niet deden wat ik wilde, vergeten pasjes, de hele dag regen, dingen stuk laten vallen, voor het eerst weer een lange broek aan willen doen en deze dan niet meer met goed fatsoen dicht kunnen krijgen en meer van dat soort ongein..), maar het was ondanks dat ook een productieve dag en dat is ook fijn. 

Maar waar ik werkelijk helemaal gék van word, is het leger vliegen wat hier in huis huist. En.. de vliegenmepper is stuk. En nee, met een krant mept het half niet zo gemakkelijk. Ik zit hier dus zo'n beetje de gehele dag om mij heen te zwaaien, meppen & slaan. Vieze, smerige beesten, bah! ik heb Jongste bevolen om morgen een vliegenmepper te kopen en ALLE ongenode gasten uit te roeien, te liquideren, verdelgen, wegvagen en daarna te vermoorden. Dan ga ik vrijdag het hele huis weer vliegenpoep-vrij maken. BAH!

Heb ik toch mijn oh zo broodnodige lichaamsbeweging weer gehad vandaag. 

Ik denk dat ik morgen spierpijn heb. 

Vakaansie

Ik ben nu halverwege mijn vakantie en men, wat geniet ik mij suf. Ik kom helemaal tot stilstand, en dat is nu zelfs al te merken aan mijn kleding; al die wijn/ rosé/aperitiefjes/bier helpt niet erg mee. Maar; ik ga mij er ook niet druk over maken, zeker niet nu ik zo heerlijk in de Zen-modus sta. Mijn werktelefoon staat uit, en ik heb hem ook nog niet aan gehad. Dat komt voor een groot deel ook omdat ik Prins heb verzocht om hem te verstoppen, maar allá. Voor noodgevallen heb ik mijn privé mobiele nummer wel bij mijn teerbeminde collega achter gelaten. En helaas is er wel door hem gebruik van gemaakt: een sterfgeval binnen onze woonvorm. Nu is het bij ons niet zo dat dit schering en inslag is, dus dat bracht wel wat teweeg. Maar ook zonder mijn verdere inzet is alles goed verlopen, en met mijn flexibele vakantieplannen kon ik de begrafenis gewoon bijwonen. Voor de rest: geen enkele wanklank in mijn vakantie tot dusver. Wat een heerlijkheid!

Mijn fiets! Of.. een gedeelte er van dan.. Ik ben in love met dat ding, echt. 

Ik begon mijn vakantie op maandag om 6.30 uur: Ach ja, het duurde blijkbaar iets langer om echt helemaal uit het werkritme en in het vakantieritme te komen. Omdat ik klaarwakker was, besloot ik de tijd nuttig te besteden en maakte een begin met het uitsoppen van de keukenkastjes.  Nou ja. een gedeelte ervan.

Ik word onwaarschijnlijk blij van schone en geordende keukenkastjes. Maar ik word behoorlijk verdrietig van het schoonmaken er van. Pfft. Dus helaas kwam in niet verder dan vier stuks. Maar: wie het kleine niet eert..

Ondertussen bloeide de Clematis tamelijk welig. Tot de voorgaande jaren was hij nog niet tot de top van de paal gekomen, maar nu ging hij er zelfs óver heen! Wauw!

Woensdag vertrok ik -vrij spontaan- met Prins naar Texel. Dat spontane kwam zo: Ik had op vakantieveilingen.nl een hotel kúnnen boeken in IJmuiden. dit wilde ik dus maandagavond doen, maar, helaas, helaas, alles vol. Voor de rest van onze vakantie. Dat moet dus maar aan het eind van het jaar een keertje. Dus heb ik maandagavond een hotelletje op Texel geboekt, voor woensdag. Nou. Dat was me toch heerlijk!

Donderdagavond toog ik met mijn bovenstebeste & liefste nichtje + vriendin naar Enschede, voor het Bölke Open Air. Nou. Ik keek mijn ogen uit. Echt.

Dit zijn mannen. Alledrie. Van eentje kun je het wel zien, vind ik, maar die anderen..? Nou, ik heb genoten, echt. (en ja, we stonden vrijwel vooraan. Groupies die we zijn)

Vrijdag vertrokken we naar het schone Duitse land, om aanwezig te zijn bij een cross-evenement. Nu gaart mijn hartje daar in principe niet sneller van slaan. Maar toen ik de baan aanschouwde, sloeg mijn hart een paar keer over. Mijn kind,mijn Benjamin, mijn Jongste, ging daar namelijk ook rijden.

 Mwah. Had van mij best iets lager gemogen. Maar goed. Het weer was prachtig, we stonden boven op een berg met voldoende wind. Ik heb mij daar prima vermaakt. Met negen kerels kamperen in een rennerskwartier is nu niet mijn eerste ingeving die ik krijg als ik aan vakantie denk, maar ik had een heerlijk weekend. We stonden ver genoeg van de baan om het kabaal niet als storend te ervaren, en met mijn boek op schoot heb ik zo'n beetje eelt op mijn kont gecreëerd. 

En een boek uit gelezen. Heerlijk. Mooi ook om te zien hoe die kerels daar met elkaar om gaan: Ieder heeft zijn eigen rol in het geheel, en omdat ik er normaal ook nooit bij ben, voelde ik geen enkele drang om te gaan lopen opruimen. Alles is op een heel natuurlijke manier gegaan en ik paste daar prima tussen: Geen wijvengezeik van mijn kant, en 'savonds nam ik deel aan het bier&ouwehoer-gedeelte. Ik zou eigenlijk zaterdag terug naar huis, maar omdat het mij zo goed beviel, en ik blijkbaar niemand in de weg zat, heb ik er nog maar een dagje aan vastgeknoopt. Ultiem vakantiegevoel, in de old fashioned way. Samen met Prins in een iglotentje. Wat een genot! :-) En dat is dan nu eens niet cynisch bedoeld.

Vrijdag was Oudste al vertrokken met zijn maatjes, en maandag ging Jongste op vakantie naar een of ander jongerenparadijs. Was ze daar doen wil ik niet eens weten,maar het was dus voor het eerst in jaaaren dat Prins en ik weer Home Alone waren. Wat ráár! Maar stiekem ook wel prettig. Ergens.

Maandag had ik eigenlijk een opruimdag ingepland, maar die is wegens hitte afgelast. Heel niet erg. 

Dinsdag had ik dus eerst een begrafenis, maar iets later dan gepland vertrokken Prins en ik dan toch naar Groningen. Wat een heerlijke stad is dat toch. Ja hoor,ook best wel als de mussen dood van het dak vallen. We winkelden eens wat, we pakten eens een terrasje, we winkelden, terrasje, etc etc. Na ons te hebben opgefrist in het hotel, aten we een hapje in de binnenstad, zaten tot elf uur buiten, zonder zo'n truttig extra vestje, want het was gewoon heerlijk weer! En toen. Ging de lamp uit bij opa en oma. Zelfs de bus duurde ons te lang, dus namen we, heel decadent, een taxi naar het hotel. Alwaar we als een blok in slaap vielen en een gat in de dag sliepen.

Dit is het uitzicht naar de lounge beneden vanaf de gang. Kan iemand mij uitleggen wat de bedoeling/ betekenis is van het gele ster-achtige ding op de vloer? Vanmorgen gingen we even verder met winkelen/terrassen, en nu zijn we dus weer thuis. Oudste is ook al weer gearriveerd en loopt een beetje brakjes en met wat weinig stem rond. Maar hij is er veilig weer. 

En we zijn nog maar op de helft! Wat een heerlijkheid! Wat ist leven toch mooi!

Op de plaats... Rust! :-)

En na zo'n volle week hoort het een lekker weekend te zijn. En men, dat was't! Nadat ik vorige week vrijdag mijn laptop dichtklapte, ben ik gaan douchen en aankleden, om daar na Ikea met een bezoekje te vereren. Niets bijzonders nodig, gewoon even rond darren,heerlijk! Toen ik thuis kwam, was daar dan eindelijk De Zon! Die had zich in de ochtend al geïntroduceerd in het Westen, mar kwam hier dan ook aankakken. Maar: helemaal niet erg: hij heeft zich van zijn hete kant laten zien!

Zaterdag zijn Prins en ik druk doende geweest om de bende rond het huis eens aan te pakken. En dat is zeer goed gelukt: Het is toch een heel stuk prettiger toeven als het er allemaal een beetje strak bij ligt. Geen onkruid  meer die opschiet tussen de terrastegels en in de tuin/ het tuintje. Stoelen van vogelpoep ontdaan en alles netjes 'aangekeerd'. Of, in gewoon Hollands: aangeveegd. 'sMiddags kochten we een nieuwe fiets. Mede mogelijk gemaakt door het fietsplan van mijn werk. Ik werk er al zeven jaar, en toch vond ik nu pas dat ik er gebruik van moest maken. Nu ik überhaupt nog een baan HEB. Want je weet maar nooit wat er gaat komen met al die bezuinigingen. Ik zie het niet somber in, maar ben wel realistisch. 

 'sAvonds kwamen de maatjes van Oudste hier bbq-en. Prins en ik vertrokken naar een geinig festivalletje in -of all places- Almelooo. We waren verrast door het optreden van de Handsome Poets, en Flabbergasted door het optreden van Gruppo Sportivo: Die lui, en dan met name de Bombita's, zijn echt nog precies het zelfde als pakweg 20 jaar geleden. The Kik was ook leuk, maar minder 'ons genre'. Maar toen scheen de zo'n nog volop, dus het was heerlijk toeven daar, op het gras in de zon met een biertje in de hand!

Zondag gingen we met vrienden naar Deventer op Stelten. Genoten van een aantal leuke voorstellingen, maar vooral van het weer en elkaars gezelschap. We sloten de avond af met een kleine barbecue met de kindjes, en als laatste stookten we een fikkie. Wat een heerlijk weekend was dat, zo voor de laatste week werken!

Natuurlijk was het die laatste week even aanpoten. En natuurlijk kreeg ik niet af wat ik wilde. En zat ik vrijdagmorgen, op mijn eerste officiele vrije dag wederom met mijn laptoppie aan de kitchentable. Maar dat maakt me niet uit. Liever op een goede manier de zaken afronden en ECHT vakantie kunnen hebben, dan zaken half laten liggen en steeds in mijn hoofd bezig zij met het werk. 

Wat ik stom van mezelf vind, is dat ik zeker twee dagen nodig heb gehad om tot stilstand te komen. Op de een of andere manier lukt het me niet zo goed om over te schakelen van de ene toestand -werkgeletaeerde idioterie- naar de andere -relaxed Zenmodus-. Gistermorgen, zaterdag, bereikte dit een piek doordat ik mijn hart in mijn keel had. Zonder aanwijsbare reden. Dat leek mij persoonlijk niet zo'n goed teken. Ik besloot mijn fiets op te halen, in plaats van te wachten tot ze hem dinsdag zouden leveren. Prins bracht mij naar het dorp acht kilometer verderop, en ik fietste terug. Op mijn nieuwe Gazelle Monroe. En omdat ik niet zoveel fiets, helemaal niet sinds de bloedjes van kindjes hier mijn oude fiets naar zijn gallemiezen hadden getrapt, was ik vergeten hoe fietsen je hoofd eigenlijk lekker leeg kan maken. De schoonheid van de fiets telde natuurlijk ook mee: Die zachte kleur, de witte banden, het brede stuur.. Wat een heerlijke, prachtige fiets! En langzaam kwam ik dan eindelijk tot stilstand. Ik heb zelfs de rest van de middagzitten haken! Nou, als dat geen mindfulle bezigheid is, dan weet ik het ook niet meer. De fiets ontbeert namelijk jasbeschermers, en ik ga er ouderwetse, Staphorster gehaakte jasbeschermers voor maken. (Dat ik de hele middag voor de kat zijn viool heb zitten haken, omdat het garen gewoon te dik is, en het patroon dus niet uitkomt, maar ik er dunner haakkatoen voor moet kopen, dondert niet. Ik kwam na het gefiets en het gehaak weer even helemaal bij Evelyn. En dat is waar het om ging.)

Gisteravond togen Prins en ik, heel Old School, naar het dorp om 1 van de plaatselijke cafés met een bezoek te vereren. Toen we binnen kwamen, wist ik weer waarom we er niet zo vaak komen: er was anderhalve man en een paardenkop. Terwijl er een heuse Nineties-party was. Maar goed: met de mensen DIE er waren, hebben we tot in de kleine uurtjes op het stoepje voor het café gezeten. Waar we bedient werden door de barkeepster. De barkeepster die ik nog in de overblijf op de basisschool heb gehad. Een moment voelde ik mij zo ongelovelijk, ontzettend, fossielachtig oud, maar toen ik om mij heen keek, zag ik dat ik mij bevond in een gezelschap waarin wij allen ongeveer de zelfde leeftijd hadden, dus dat kon ik goed van mij af zetten. Prins en ik zwalkten naar huis rond een uur of twee. Een korte wandeltocht waarin -eerlijk is eerlijk- niet elk detail meer van weet. Maar ach, who cares? 

Vanmorgen om kwart over acht was ik beneden. Ik zat zo eens rond te kijken, en ik dacht: Ik lijk wel gek! Ik klom de twee trappen naar de echtelijke sponde weer op en heb daarna nog een gat in de dag geslapen. Dat was lang geleden! En wat heerlijk! 

Nu zit ik hier achter het huis in de zon: een roseetje om the side stukkie kaas ernaast, mijn haren fris geverfd, mijn gezicht gereinigd dmv een lekker maskertje, mijn benen geschoren, mijn lijf gescrubt & gebodybutterd. Mijn enige zorg nu is om de mieren uit mijn glas te houden. En later hebben we het wel weer over de achterstand die Oudste op school heeft opgebouwd. Nu Even Niet.

Wat ist het leven toch mooi.